“మనసా!
ఎవరు నిను బంధించింది?
ఎవరు నిన్నిలా బాధించింది”
అని గట్టిగా అడిగాను.

“నీవే! ఆ.. నీవే” అంది.
“నేనా?” అన్నాను.

“అవును ముమ్మాటికీ...నీవే
ధనం కోసం, ఘనం కోసం
అహం కోసం, అధికారం కోసం,
కీర్తి కోసం...కోరిక కోసం”

------

“తృప్తి లేక... సుషిప్తి రాక
దృష్టి లేక.. తృష్టి రాక
నీవే నన్ను నీ స్వార్థపు సంకెళ్ళతో
బందించావు” అన్నది మనసు.

మమతను మసి చేసి
మంచిని నుసి జేసి
శాంతిని నలిపేసి
ధర్మాన్ని పిసికేసి

రాత్రనక-పగలనక
నీ కోసం – నీవాళ్ళ కోసం
సమాజం మాట లేక
దేశం మాట రాక

క్షణం క్షణం
నేను-నా కుటుంబం అంటూ
జీవిత పరమార్థాన్ని మరచి
భౌతిక పదార్థాలను వలచి
క్రూరంగా – క్షుద్రంగా
నను నీ అత్యాశలలో బంధించావు
నా గొంతును నొక్కేశావు"
అన్నది నా మనసు

ఆపై...

ఈ గాలిబుడగ జీవితంతో
ఎప్పుడు గుండె ఆగుతుందో
తెలియని నీవు
తెలుసుకోలేని నీవు
ఏం! సాధిద్దామని
ఏం! సుఖిద్దామని
నేను లేక – నేను కాక...

అంటూ మనసు ప్రశ్నల వర్షం
కురిపిస్తూనే ఉంది
బయట ఆధ్యాత్మిక వర్షం
కరువయింది.