ఉదయం పదకొండు గంటలు కావొస్తోంది. పనంతా ముగించుకుని ఇంటికి తాళంపెట్టి నెలవారీ సరుకులు కొనడానికి దగ్గర్లోనే ఉన్న బజారుకి బయలుదేరాను.

ఏదో ఆలోచిస్తూ నడుస్తున్న నాకు ఎవరో నన్నే గమనిస్తున్నట్లుగా అనిపించి చటుక్కున తల తిప్పి అన్నివైపులా పరికించి చూసాను కానీ కనుచూపు మేరలో ఎవరూ కనిపించలేదు.

‘అంతా నా భ్రమ’ అనుకుంటూ కొట్లోకి అడుగుపెట్టి సరుకులు కొనడంలో నిమగ్నమైపోయాను. సరుకులు తీసుకుని ఇంటికి తిరిగి వెళుతుంటే మళ్ళీ అదే భావన కలిగింది.

‘ఒకసారైతే భ్రమ అనుకోవచ్చుకాని మళ్ళీ మళ్ళీ అలాగే అనిపిస్తోంది అంటే నిజంగా నన్ను ఎవరో గమనిస్తున్నారు!’ అనుకోగానే విపరీతమైన భయం వేసి నడక వేగం పెంచి ఇంటికి చేరుకుని గబగబా తాళంతీసి లోపలికి వచ్చి వెంటనే తలుపు గడియ పెట్టేసి ‘హమ్మయ్య!’ అని ఊపిరి పీల్చుకున్నాను.

!+!+!+! !+!+!+! !+!+!+! !+!+!+!

తల్లిదండ్రులు చిన్నతనంలోనే చనిపోవడంతో నాకు నా అనే వాళ్ళెవరూ లేక అనాధాశ్రమంలో పెరిగాను. వాళ్ళ సహాయంతోనే పదవ తరగతి వరకు చదువుకున్నాను.

ఆపైన చదువుకుందామన్నా పరిస్థితులు అనుకూలించక మానేయవలసి వచ్చింది. అప్పటినుండి అనాథాశ్రమంలోనే చిన్నా-చితకా పనులు చేసుకుంటూ ఉండిపోయాను.

‘రంగు చామనఛాయ అయినా కనుముక్కుతీరు బాగుండి చూడగానే అందగత్తె అనిపిస్తుంది సురభి’ అని నా గురించి అనాథాశ్రమంలో అందరూ అనుకోవడం నా చెవులను సోకేది. ఇప్పుడు నా వయసు 20 సంవత్సరాలు.

అన్నిపనులు చూసుకోవడానికి ఒక మనిషి కోసం రమేష్ చందన దంపతులు వెతుకుతుంటే వారి ఇంట్లో కొన్నాళ్ళ క్రితమే మంచి జీతంపైన పనికి కుదిరాను. రమేష్ దంపతులు ఇరువురూ ఉద్యోగస్థులే. తెలిసిన వాళ్ళు నా గురించి సిఫారుసు చేయడంతో, నేను తమ ఇంటిలోనే ఉండాలని చెప్పి అన్ని వసతులతో పాటు మంచి జీతం కూడా ఇచ్చి, నన్ను పనికి కుదుర్చుకున్నారు.

ఉదయమే లేచి యజమానులకు ఫలహారం చేసి పెట్టడం, వంటచేసి ఇద్దరికీ డబ్బాలలో సర్ది ఇవ్వడం వాళ్ళు ఆఫీసులకి వెళ్లిపోయాక ఇంటి పనులన్నీ చేసుకోవడం, పది రోజులకు ఒకసారి బజారుకి వెళ్ళి సరుకులు, కూరలు తేవడం... ఇవీ నా ఉద్యోగ బాధ్యతలు ఆ ఇంట్లో.

యజమానులిద్దరూ కూడా నన్ను ఇంటి మనిషిలాగానే చూసుకుంటారు. చందనను ‘అక్క’ అని రమేష్ ని ‘సార్’ అని  పిలవడం అలవాటయింది.

జీవితం చీకు చింతా లేకుండా చక్కగా గడిచిపోతోంది అనుకుంటున్న నాకు ఇప్పుడీ సమస్య వచ్చిపడింది.

పదిరోజుల తరువాత మళ్ళీ నేను  బజారుకి వెళుతుంటే వెనుకనుండి “ఇదిగో మిస్” అని ఎవరో పిలిచినట్లై చూస్తే సన్నగా పొడుగ్గా ఉన్న ఒక కుర్రవాడు కనిపించాడు. అతడి వయసు సుమారు 20-25 సంవత్సరాలు ఉండవచ్చు అనిపించింది.

అతను నన్ను చూస్తుంటే ఒకమాదిరి ఇబ్బందికరమైన భావన కలగడంతో ‘ఓహో! అయితే ఈ కుర్రవాడే అయుంటాడు నన్ను గమనిస్తున్నది’ అనుకుని అతడికేసి కోపంగాచూసి తలతిప్పుకుని వేగంగా ముందుకు నడవసాగాను.

ఆ కుర్రవాడు కూడా వేగం పెంచి నన్ను వెంబడిస్తూ “మిస్ నువ్వంటే నాకిష్టం, నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను...” అంటూ ఏమేమో అవాకులు చవాకులు పేలసాగాడు.

ఆ మాటలకి ‘హు! ప్రేమట.. ప్రేమ! ఈ మధ్య ప్రతివాళ్ళకి ఇదొక ఆటలా తయారైంది. ముక్కుమొగం తెలియనివారిని చూడగానే ప్రేమిస్తున్నామంటూ వెంటబడి వేధించడం మామూలైపోయింది. అయినా వాళ్ళు ఇష్టపడగానే సరా? ఎదుటివారేమనుకుంటున్నారో తెలుసుకోవఖ్ఖర్లేదా?’ అనుకుని అతడిని పట్టించుకోకుండా ముందుకు సాగాను.

ఆ కుర్రవాడు “మిస్, మిస్.....” అంటూ వదలకుండా నన్ను వెంబడించసాగాడు.

దాంతో చిర్రెత్తుకొచ్చి “చూడు మిస్టర్ నువ్విలా వెంటబడటం ఏమీబాగలేదు. ఇంకోసారి ఇలా చేశావంటే పోలీసులకి ఫిర్యాదు చేయాల్సి వస్తుంది జాగ్రత్త” అని హెచ్చరించి, పచారి కొట్టు రావడంతో వడివడిగా లోనికి వెళ్లిపోయాను.
అయినప్పటికీ ఆ కుర్రవాడు నేను కనబడినప్పుడల్లా వెంబడించి వేధించడం మాత్రం మానలేదు. ఆఖరుకి ఇంక భరించలేక చందన అక్కకి చెప్పాను విషయమంతా.

వెంటనే రమేష్ సార్ ఆ కుర్రవాడిపైన పోలీసులకు ఫిర్యాదు చేశాడు. విచారణలో తెలియవచ్చిన విషయాలు.......
ఆ కుర్రవాడి పేరు కరణ్ . అతడు నేను పనిచేసే ఇంటి వెనుక వీధిలో చివరగా ఉన్న ఒక పెద్ద బంగళాలో ఉంటాడు. తల్లిదండ్రులు దుబాయ్ లో ఉంటే కరణ్ మాత్రం ఇక్కడే ఉండి చదువుకుంటున్నాడు.

తోడుగా అతడి నాన్నమ్మ ఉంటోంది. ఆవిడ ఉనికి నామమాత్రమే అని ఎప్పుడైనా మంచి చెడు చెప్దామని చూసినా ఆవిడ మాటలు పట్టించుకోవడం ఎప్పుడో మానేశాడు కరణ్ అని వినికిడి!

కరణ్ డిగ్రీ ఇంకా పూర్తికాలేదు. తండ్రి పంపించే డబ్బుతో జల్సాచేస్తూ ఆఖరి సంవత్సరం పూర్తి చేయడానికి  మార్చి-సెప్టెంబరు రాస్తున్నాడుట......!!

బాగా డబ్బూ పలుకుబడి ఉన్నవాళ్ల అబ్బాయి అని తెలిసి ఉండటంతో, తమ వద్దకు ఫిర్యాదు వచ్చింది కాబట్టి పోలీసులు కూడా నామమాత్రంగా ఆ కుర్రవాడిని బెదిరించి వదిలిపెట్టారు.

ఈ సంగతి తెలిసి దుబాయ్ నుండి తండ్రి కూడా ఒళ్ళు దగ్గర పెట్టుకుని వ్యవహరించమని కరణ్ ని హెచ్చరించారట!

నేను ఫిర్యాదు చేయడంవల్లనే ఇంత జరిగిందనే కక్షతో నాపై పగబూని అది తీర్చుకునే అవకాశం కోసం ఎదురుచూస్తున్నాడని ఏ మాత్రం ఊహించకపోవడమే నేను చేసిన పెద్ద పొరపాటు.

అది నాకు గ్రహింపుకి వచ్చేటప్పటికే చాలా ఆలస్యమైపోయింది..........

ఒకనాడు ఉదయమే లేచి యథాప్రకారంగా నేను ఇంటి బయట కడిగి ముగ్గువేస్తుంటే నాకు దగ్గరగా “సురభీ” అని ఎవరో పిలిచినట్లనిపించింది.

‘ఇంత ఉదయానే నన్ను పేరు పెట్టి పిలిచేదెవరా?’ అనుకుంటూ తలెత్తి చూశాను .

ఎప్పుడువచ్చి నిలబడ్డాడో తెలియదుకానీ ఎదురుగా కరణ్ ! నేను తలఎత్తి చూడగానే వెనుక చేతులలో దాచి తెచ్చిన యాసిడ్ నా ముఖంపై చిమ్మాడు.

యాసిడ్ దాడులు ఎక్కువవుతున్న నేపధ్యంలో దాని అమ్మకంపై ఆంక్షలు విధించబడ్డాయని చెప్పబడుతున్నప్పటికి ఇలాంటి ఘాతుకాలు మాత్రం ఇంకా జరుగుతూనే ఉన్నాయి!

యాసిడ్ ముఖంపై పడగానే చివాలున చేతిలోని ముగ్గు గిన్నె విసిరి కొట్టి “అమ్మా!” అంటూ బాధతో విలవిల్లాడుతూ ముఖంపై చేతులు కప్పుకుని కుప్పకూలిపోయాను.

అదే సమయానికి గేటులో పెట్టి ఉన్న ఆనాటి వార్తాపత్రిక తీసుకుందామని ఎదురింట్లోంచి బయటకు వస్తున్న మాధవయ్యగారు కరణ్ చేసిన ఘాతుకాన్ని చూసి పెద్దగా కేకలు పెట్టసాగారు.

ఆ రోజు రెండవ శనివారం సెలవు దినం కావడంతో ఇంకా నిద్రిస్తున్న రమేష్ దంపతులు నా హృదయవిదారకమైన అరుపులు వెనువెంటనే మాధవయ్యగారి కేకలకి నిద్రాభంగమై ఏం జరిగిందోనని లేచి ఒక్క ఉదుటన వెలుపలికి వచ్చారు.

అప్పటికే కరణ్ ఆ చుట్టుపక్కల లేకుండా పారిపోయాడు.

బాధతో విలవిలలాడుతున్న నన్ను చూసి చందన అక్క ఆంబులెన్స్ కోసం ఫోన్ చేయడం, నన్ను ఆస్పత్రికి తీసుకుని వెళ్ళడం చకచకా జరిగిపోయాయి.

ముఖమంతా బాగా కాలిపోవడమే కాక ముఖానికి చేతులు అడ్డుపెట్టుకోవడం వల్ల నా చేతులపై కూడా బొబ్బలు ఏర్పడ్డాయి. యాసిడ్ తో ముఖం అధిక భాగం కాలిపోవడంవల్ల చికిత్స చేయడం కష్టతరమైయింది డాక్టర్లకి.
నాకు ఒక కన్ను పూర్తిగా దెబ్బతిన్నదని తెలిపారు వైద్యులు. నా వైద్యానికి అయ్యే ఖర్చంతా రమేష్ దంపతులే పెట్టుకున్నారు.

కరణ్  పై తిరిగి పోలీసులకి ఫిర్యాదు చేసారు కానీ అప్పటికే కరణ్ పరారీలో ఉన్న కారణాన అతడి జాడ ఒకంతట తెలియరాలేదు.

కొన్ని రోజుల అనంతరం నేను మాట్లాడగలిగిన స్థితికి రాగానే నా వాఙ్మూలం కూడా తీసుకున్న తదుపరి  పోలీసులు కరణ్ పై బలమైన కేసు నమోదు చేయడం జరిగింది.

అప్పటికే ఒకసారి ఈ విషయమై హెచ్చరిక చేసినప్పటికీ తిరిగి మళ్ళీ నేరానికి పాల్పడటంతో కరణ్ ని వెంటనే అదుపులోకి తీసుకొనవలసినదిగా పోలీస్ ఉన్నతాధికారి ఆదేశాలు జారీ చేశారు.

పోలీసులు కరణ్ కోసం యుద్ధప్రాతిపదికన వెదుకులాట ముమ్మరంచేసి అదుపులోకి తీసుకుని కటకటాల వెనకకు నెట్టారు.

విషయం తెలుసుకున్న కరణ్ తల్లిదండ్రులు హుటాహుటిన దుబాయ్ నుండి వచ్చారు. కొడుకుని విడిపించడానికై పేరు మోసిన లాయర్లని సంప్రదించగా అందరు చెప్పినదీ  ఒకటే.....

‘కరణ్ ని ఈ కేసులోంచి బయట పడవేయడం మాత్రం సాధ్యం కాదని అందుకు కారణం కరణ్ చేసిన ఘాతుకానికి ప్రత్యక్ష సాక్షులు ఉండటమేనని’

పోనీ కనీసం బెయిల్ పై అయినా కొడుకుని విడిపిద్దామని అతడి తల్లిదండ్రులు చేసిన ప్రయత్నం కూడా విఫలమైంది అందుకు కారణం అమానవీయమైన ఈ చర్యని తీవ్రమైన నేరం క్రింద పరిగణిస్తూ కోర్టు కూడా  బెయిల్ నిరాకరించింది.

తమ పలుకుబడి, డబ్బు ఉపయోగించి మాధవయ్యగారిని లొంగదీసుకుందామని చేసిన ప్రయత్నం కూడా బెడిసికొట్టడంతో నిస్పృహకి లోనయ్యారు కరణ్, అతడి తల్లిదండ్రులు.

అటు మాధవయ్యగారు, కేసు తీవ్రత దృష్ట్యా ప్రత్యక్ష సాక్షియైన ఆయనకు ప్రాణాపాయం ఉండవచ్చునని భావించి  పోలీసు రక్షణ కలుగజేయవలసిందని కోర్టువారికి పెట్టుకున్న అర్జీ మంజూరు చేయబడింది.

రమేష్ చందన దంపతులు శక్తి వంచన లేకుండా మంచి లాయరుని నా తరఫున వాదించడానికి ఏర్పాటు చేసే ప్రయత్నంలో సమాజ సేవిక, న్యాయవాది కూడా అయిన సౌదామిని ని సంప్రదించారు.

న్యాయవాది సౌదామిని మునుపు ఇటువంటి వ్యాజ్యాలెన్నో(కేసులు) వాదించి తన వ్యాజ్యదారులకు (క్లయింట్లు) న్యాయం జరిగేలా చేసి మంచి న్యాయవాదిగా పేరు ప్రఖ్యాతులు గడించియున్నారు..

!+!+!+! ...(ముగింపు వచ్చే సంచికలో...) !+!+!+!