రామం ఏమిచేస్తున్నాడో అని తలుపు అతి కొద్దిగా తీసి వంటింటిలోకి తొంగి చూసింది, రాధిక. రామం గుడ్డు ఒలుస్తున్నాడు. అతనికి సరిగా చాతకావటం లేదు. అస్తమానూ చేతిలోంచి జారిపోతోంది. మళ్ళీ మళ్ళీ చేతులలోకి తీసుకుంటున్నాడు. చితికిపోకుండా కింద నీళ్ళతో గిన్నె పెట్టుకున్నాడు. పడితే అందులోనే పడుతుంది కదా... ఇది అతని స్నేహితుని సలహా.

రాధిక కళ్ళల్లో నీళ్ళు నిలిచాయి.

పాపం రామం. గుడ్డు తినటం మాట అటుంచి కనీసం ముట్టుకునేవాడు కూడా కాదు. ఒకసారి అతనికే జబ్బుచేసింది. డాక్టర్ ఎగ్ తింటే త్వరగా కోలుకుంటావని నీరసం ఉండదని చెప్పాడు. కానీ వినలేదు.

“నాకు ఆ బలం కంటే ఈ నీరసమే నయంగా అనిపిస్తుంది” అన్నాడు. అది తప్పని కానీ, విమర్శ కోసమని కానీ కాదు. అది అతను పెరిగిన వాతావరణం. అంతే.

ఇప్పుడు తప్పటం లేదు. చాతకాక ఒక్కోసారి అవి సరిగ్గా ఉడకవు. ఒక్కోసారి పగిలిపోతాయి. అవి మళ్లీ  ఉడకపెట్టటముతో పాటు వాసనవచ్చే ఆ గిన్నెలు శుభ్రం చేయటం మరో పని. అయినా విసుక్కోడు, చిరాకుపడడు. కరోనా బాధితురాలు అయ్యింది తను. తప్పనిసరిగా ఎగ్ తినమని వైద్యుల సలహా. ఈ పనంతా తనకోసమే.

పనిమనిషి రావటం లేదు. తమకి వంటమనిషి కూడా ఉంది. ఆవిడా రావటం లేదు కరోనా వల్ల. అతనే వండి వార్చటం, గిన్నెలు తోమటం, బట్టలు, ఇంటి శుభ్రం... ఒకటేమిటి అన్నీ తనే.

మామూలు వంటే కాదు. మధ్యమధ్యలో తనకి సూపులు. పళ్ళరసాలు ఇవ్వటమే కాక, కుంగిపోతున్న తనకి ధైర్యం చెప్పటం ఇంకో పెద్దపని.

తెగని, తగని పనులెన్ని మీదపడ్డా పాపం ఎంతో  ఓపికగా, నిదానంగా ఆడవాళ్ళ కన్నా ఓర్పు చూపిస్తూ చేసుకుపోతున్నాడు. మామూలు పనుల కంటే అదనపు పనులు ఎన్నో తోడయ్యాయి. వచ్చిన సామాన్లు ఉప్పునీళ్ళతో కడగటం, కుదరనివి శానిటైజ్ చెయ్యటం. తాగటానికి వేడినీళ్ళు కాచి ఇవ్వటం, గంటకోసారి నీరసం రాకుండా ఏదో ఒకటి ఇవ్వటం, తనకి షుగర్ కూడా ఉంది... అప్పుడప్పుడు ప్రత్యేకముగా చెయ్యాలి వంట. అతనికి ఒక పనికాదు పాపం.

ఎప్పుడూ ఆఫీస్ పని తప్పితే ఇంటిగురించి పట్టించుకోవటానికి టైమ్ ఉండని మనిషి. ఇప్పుడు ఇల్లే సర్వంలాగా చేస్తున్నాడు. పైనించి ఇంటినుంచి పని వల్ల (వర్క్ ఫ్రమ్ హోమ్) పెరిగిన ఆఫీస్ పని కూడా తోడయింది. అన్నీ ఒంటిచేత్తో నిర్వహిస్తున్నాడు.

“వదినా” అంటూ వచ్చింది ఎదురింటి పంకజం. భయపడింది రాధిక. ఈమె వచ్చిందంటే అడగక్కరలేదు. ఎక్కడ లేని ఆరాలు... భర్తకి కంపెనీలో పని. పొద్దున్న 7 గంటలకి పోతే మళ్ళీ రాత్రి ఏడింటికి వస్తాడు, కంపెనీలోనే భోజనం. అందువల్ల పగలల్లా ఈమెకి పెత్తనాలే. పని ఉండదు. ఎక్కడో కాఫీ, ఎక్కడో టిఫిన్! ఏ టైంకి ఎవరింటిలో ఉంటె వారు పెట్టకుండా తినలేరుగా. మూడొంతులు వాటితోనే గడిపేసి, రాత్రికే వంట. లేదా అంటే రాత్రి ఎక్కువ అన్నం వండుకుని పొద్దున్న తినేస్తుంది. మొత్తానికి పగటి పూట వంట ఉండదు. చెయ్యదు.

ఇంకా “నీ చేతి పులుసు రుచి ఎక్కడా ఉండదు. బెల్లం కూరలు నువ్వు చేస్తేనే రుచి. పచ్చడి నువ్వు చేసినట్లు నాకు రాదు” అని పొగిడి, అందరిళ్ళల్లో ఏదో ఒకటి పట్టుకుపోయి, రాత్రికూడా ఎక్కువసార్లు అన్నం  మాత్రం వండుతుంది. మొత్తానికి పగటి వంట అయితే ఉండదు, చెయ్యదు. పోనీ అని పెట్టింది తినో, పట్టుకునో పోతుందా అంటే అదీ లేదు. ఆరాలు, వంకలు. ఇక్కడిమాటలు అక్కడా, అక్కడి మాటలు ఇక్కడా చెబుతుంది.

“అదేమిటి అన్నయ్యా, నువ్వు చేస్తున్నావు వంట? వదిన లేదా? అయినా ఈ కరోనా టైమ్‌లో ఎక్కడికి వెళ్తుంది?” అంది వింతగా.

మొదలెట్టింది. ఎప్పటికి వెళుతుందో ఏమో... తమవి మూడు గదులు ‘ఎల్’ షేపులో.. హాల్‌కి కుడివైపు బెడ్‌రూమ్, హాల్ తరువాత కిచెన్. తనకి నీళ్ళు మొదలైనవి అందించటం కష్టమనీ, ఒక పక్కకి ఉంటుందని అటాచ్డ్ బాత్‌రూమ్ ఉన్న బెడ్‌రూమ్‌లో ఉంటోంది.

ఇప్పుడు కరోనా తగ్గి హోమ్ క్వారంటైన్. తలుపులు మూసి ఉంచుకోవటం వల్ల తనని చూడలేదు. కానీ తలుపు మధ్యలో చిన్న గ్యాప్ వల్ల, హాల్ తనకి కనిపిస్తూనే ఉంటుంది. గొంతుని బట్టి వచ్చిన వాళ్ళనీ గ్రహించవచ్చు.

“లేదులే స్నానానికి వెళ్ళింది. కూర మాడిపోతుందని కలుపుతున్నాను” అన్నాడు కొంచెం తడబాటుగా.

“వచ్చాకే మొదలు పెట్టచ్చుగా... అయినా నీలాంటి భర్త దొరకటం అదృష్టం. మా ఆయనా ఉన్నాడు. ఏమి లాభం? వీసమెత్తు సాయం చేయడు...” అంది వెటకారంగా. వింటున్న రాధికకి కోపముతో బాటు నవ్వు కూడా వచ్చింది.

అసలు ఈమెకే పని ఉండదు. ఇంకా ఆయన సాయం కూడానా!

ఈమె ఎప్పుడు పోతుందో...  ఎవరూ చేసేది ఏమీ లేకపోగా ఎన్నో ఎదుర్కోవాల్సి వస్తోంది. శారీరకముగా, ఆర్థికముగా, మానసికంగా బాధే కాక, ఇదొక సంఘ బహిష్కరణ లాగా కూడా అవుతోంది. కానీ తన ఇంటిలో తను ఉండక ఎక్కడకు పోతుంది? పైనించి ఎవరినీ ఎక్కడికీ, ఎవరింటికీ వెళ్ళద్దని, రావద్దని ప్రభుత్వం చెబుతున్నా చాలామంది వినరు. పైనించి కోపాలు.

ఇంకా తను అదృష్టవంతురాలు. ఆర్థిక సమస్య లేదు. అర్థం చేసుకుని ఆదరించే భర్త. ఇవి లేనివాళ్ళు పడే బాధలు తలుచుకుంటే, వింటుంటే ఒళ్ళు గగుర్పొడుస్తోంది.

ఎలాగో వెళ్ళింది పంకజం. “అమ్మయ్య!” అనుకుందో లేదో “అక్కా!” అని వినిపించింది రేణుక వచ్చినట్లుంది. “చచ్చాం!” అనుకుంది రాధిక.

పంకజం ఒకరకం అయితే ఈమె మరోరకం. ఆమె అన్నీ అడిగే రకం అయితే, ఈమె అన్నీ చెప్పే రకం. నిత్యతాంబూలం ఇచ్చే రేణుక, అన్నీ పేరబెట్టుకుని ఎప్పుడో తెస్తుంది. అదీ గబగబా ఇవ్వదు. వెళ్ళిన చోటల్లా కబుర్లు. దాంతో మళ్ళీ మిగిలిపోతాయి. “ఏ రోజుకారోజు ఇవ్వచ్చుగా?” అంటే, “ఎక్కడ కుదురుతుంది?” అంటుంది.

ఉత్తప్పుడు రోజుల తరబడి ఆపుతుంది గాని కరోనా మొదలయ్యాకా రోజూ ఇస్తోంది. ‘కొన్నాళ్ళు ఆపమ్మా’ అంటే వినదు. చాలాసార్లు మాస్క్ కూడా పెట్టుకోదు. ఎలాగూ బయటకి వచ్చాను అని అన్నిపనులూ చక్కబెట్టుకుని చివరలో తమింటికి వస్తుంది. ‘చివరలో అయితే కాసేపు కూర్చోవచు కదా అని ఆఖరులో వచ్చా’ అంటుంది. ఉత్తప్పుడు ఫరవాలేదు కానీ ఇప్పుడు? పైగా అన్నిచోట్ల మాస్క్ లేకుండా తిరిగి వస్తే కష్టం కదా. ఏమైనా అంటే కోపం!

ఇలాంటి మొహమాటాల వల్లే తనకి వచ్చిందేమో అనిపిస్తుంది. బొట్టుకూడా మూడు వేళ్ళతో నిండుగా తీసి, నుదుటన మూడోవంతు నిండేలా పెట్టేస్తుంది. అది కళ్ళల్లో పడటం, తనకి ఎలర్జీ వల్ల కళ్ళు నీరు కారటం, మండటం. ఈ రోజుల్లో స్వచ్ఛమైన కుంకుమ, పసుపు ఎక్కడ దొరుకుతున్నాయి?

‘కొద్దిగా తీసి పెట్టమ్మా’ అంటే తనకి ఫాషన్ అనీ ప్రచారం. వేరే ఆప్షన్ లేదుకదా. అందుకని భర్త మళ్ళీ తను స్నానం చేస్తోందని చెప్పాడు.

“సర్లెండి, కూర్చుంటాను.” అని టేబుల్ మీద మాగజైన్ చేతులోకి తీసుకుంది. తనకి  పుస్తకాల అభిరుచి వల్ల చాలావరకు కొంటుంది. ఇప్పుడు ముట్టుకోవటం ఎందుకులే అని వరసగా గూటిలో పెట్టించింది. అవో నాలుగు తీసుకుంది. మళ్ళీ వస్తాయో రావో... వచ్చినా ఏ రూపములో వస్తాయో అనుమానమే. కొత్త మాగజైన్  చేతిలోకి తీసుకుంది. రామం కంగారు పడ్డాడు. అది చదివేవరకూ కదలదు. రాధికకి సూప్ ఇవ్వాలి.

“కావాలంటే తీసుకెళ్ళండి. తను ఇప్పుడే రాదు. తలంటు.” అన్నాడు.

“ఇది కొత్తది కదా... తను చదవకుండా...” అంది సభ్యత ఉట్టిపడుతున్నట్లు “ఇవాళేగా వచ్చింది!” అంది వదలకుండా.

“ఫరవాలేదు. చదివేసింది. చదివే స్నానానికి వెళ్ళింది” అన్నాడు.

“అందుకా ఇప్పుడు స్నానం?” అని అంటూ అదోలా నవ్వుతూ లేచింది. తను అవన్నీ పొద్దుటే ముగిస్తుంది పవిత్రురాలు అని ఆ నవ్వుకి  అర్థం. కారం తిన్నట్లు అనిపించినా ఏమి మాట్లాడలేదు కదా.

మధ్యాహ్నం ఉత్తరం. పినమామగారి కొడుకు, కోడలు. ఏదో పెళ్లి ఉందిట... బస్సు వేశారుట, వస్తున్నారట. దిగటం తమ ఇంటిలోనే అని రాసారు. ఆయన ఫోన్ ఎక్కువ వాడడు. అర్ధరూపాయతో పోయేదానికి ఎందుకని, పోస్ట్‌కార్డు వాడతాడు. నిట్టూర్చారు. చదువుకున్నా, ప్రభుత్వం హెచ్చరిస్తున్నా పెడచెవిని పెడతారు కొందరు. తమకే కాక ఇతరులకీ ఆపదే అని అర్థం చేసుకోరు. ఇప్పుడీ ప్రయాణం అవసరమా? ఇది తమ ఇంటిపెళ్ళి కూడా కాదు. బస్సు ఊరికే వస్తోందని. ఊర్లు తిరగటం సరదా.

ఈ కరోనాలో ఏమి చూస్తారు? పెళ్ళిలో ఎంతమందిని కలుస్తారో? తనకి క్వారంటైన్ ముగిసినా కొన్నాళ్ళు జాగ్రత్తగా ఉండాలి అన్నాడు డాక్టర్. మళ్ళీ తమకి వచ్చినా, వాళ్లకి వచ్చినా కష్టమేగా? అందుకే కోపం వస్తుందని తెలిసినా ఈ కరోనా హడావిడి తగ్గేవరకు రావద్దని ఫోన్ చేసి చెప్పేశారు. వాళ్లకు కోపం వస్తుందని తెలుసు. రాకపోకలు ఇకముందు కొంతకాలం ఉండకపోవచ్చు కూడా. అయినా తప్పదు.

వస్తే తన పరిస్థితి కూడా అందరికీ తెలుస్తుంది. చెప్పితే బాధపడటం తప్పిస్తే ఎవరూ చేసేది, వచ్చేదీ, చూసేదీ ఏమీ లేదు కదా అని ఎవరికీ చెప్పలేదు తాము. కానీ అదీ నిష్టూరమే.

“రాధికా! అమ్మయ్య. నీ క్వారంటైన్ రేపటితో సరి. పాపం చాలా కష్టపడ్డావు ఒంటరిగా. కొద్ది రోజులు జాగ్రత్తగా ఉంటే చాలు. అదృష్టం ఈ మాత్రంగా బయటపడ్డాం” అన్నాడు రామం.

పాపం నిజానికి కష్టపడింది అతనే. తనతో పాటు అతనూ క్వారంటైన్ చేసినట్లే గడిపాడు. “నీలాంటి తోడు దొరికితే యముడు కూడా దగ్గరకు రాడులే. మగ సావిత్రివి నువ్వు నాకు!” అంది నవ్వుతూ రాధిక.